Stanisław Górka (aktor)

---

Życiorys

Stanisław Górka to utalentowany aktor, który ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Jego debiut miał miejsce na scenie tej samej uczelni, kiedy to wystąpił w podwójnej roli Antygona i Autolikusa w sztuce „Opowieść zimowa” autorstwa Williama Szekspira.

W 1979 roku rozpoczął karierę jako nauczyciel akademicki w PWST w Warszawie. Dzięki swojej determinacji i poświęceniu, w 1987 roku uzyskał stopień doktora, a w 2002 roku habilitację. W 2015 roku prezydent Bronisław Komorowski nadał mu tytuł profesora sztuk teatralnych, co jest znaczącym osiągnięciem w jego karierze.

Od 1977 roku związany jest z Teatrem Współczesnym w Warszawie, a od 1993 roku pełni rolę lidera Towarzystwa Teatralnego Pod Górkę. W swoim dorobku artystycznym ma również występy w takich miejscach jak Teatr Dramatyczny, Teatr Nowy, a także Centrum Łowicka w Warszawie. Poza tym, działał w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie oraz Teatrze Polskim w Bydgoszczy.

Jednak to rola Zbigniewa w popularnym serialu „Plebania” przyniosła mu największą rozpoznawalność w świecie telewizji. Jego zróżnicowana kariera aktorska oraz osiągnięcia w dziedzinie edukacji teatralnej stanowią świadectwo jego talentu i zaangażowania w sztukę.

Odznaczenia

W 2011 roku Stanisław Górka został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi, co stanowi ważne wyróżnienie w polskiej kulturze i sztuce.

Następnie, w 2012 roku, aktor odebrał Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, który jest uznaniem dla jego wkładu w rozwój kultury narodowej.

Filmografia

Filmografia Stanisława Górki obejmuje wiele znaczących ról w polskiej kinematografii, które ukazują jego wszechstronność i talent aktorski. Wśród jego osiągnięć znajdują się:

• 1977: Układ krążenia jako piłkarz Górka (odc. 1),
• 1977: Rekord świata jako kolega Michała,
• 1977: Tajny detektyw jako Teofil, syn Winiarskiego,
• 1978: Zaległy urlop jako Tomek, syn Kazimierza,
• 1978: Ładny Gips jako Ben Blackwood,
• 1979: Ojciec królowej jako służący przynoszący królowi mleko,
• 1979: Dyrygent jako kontrabasista z orkiestry,
• 1980: Ukryty w słońcu jako asystent,
• 1981: Wielka majówka jako milicjant „po szkole”,
• 1981: Przyjaciele (obsada aktorska/odc. 4 i 5),
• 1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy jako Guterer, sekretarz nadprezydenta Wilamowitz-Möllendorffa (odc. 10),
• 1982: Popielec jako Nakopalec,
• 1986: Weryfikacja jako ekolog mieszkający z Olgierdem,
• 1987: Sami dla siebie jako pracownik domu dziecka,
• 1988: Biesy jako spiskowiec,
• 1989: Kawalerki jako Bobek, kochanek Krysi,
• 1990: Jan Kiliński (obsada aktorska),
• 1991: Panny i wdowy (serial) jako SB-ek na ślubie Zuzanny (odc. 5),
• 1991: Panny i wdowy jako SB-ek na ślubie Zuzanny,
• 1994: Zawrócony jako dzielnicowy Albin,
• 1995: Pułkownik Kwiatkowski jako sierżant Tomaszek,
• 1997: Sława i chwała jako porucznik Kieliszek (odc. 3),
• 2000-2011: Plebania jako Zbigniew Sroka, mąż Haliny,
• 2000: Miodowe lata jako Małkowski (odc. 48),
• 2001: Przeprowadzki jako spiker w radio; tylko głos (odc. 7),
• 2005: Auschwitz. Naziści i „ostateczne rozwiązanie” jako Karl Bischoff, kierownik budowy KL Auschwitz-Birkenau (odc. 2 i 3),
• 2006: Magda M. jako Dariusz Lesicki (odc. 20 i 21),
• 2014: Czas honoru. Powstanie jako cywil za drzwiami (odc. 11),
• 2018–2019, od 2022: Barwy szczęścia jako dyrektor banku Witold Budrewicz,
• 2020: Osiecka jako Kazimierz Hłasko, ojciec Marka (odc. 5).

Lektor

• 2007: Kazimierz Pułaski. Bohater dwóch narodów.

Opracowanie plastyczne

• 1969: Balast (Film animowany).

Role teatralne

Stanisław Górka, uznawany za wybitnego aktora, zyskał sobie renomę dzięki różnorodnym rolom teatralnym, jakie zrealizował na przestrzeni lat. W PWST w Warszawie w 1977 roku zagrał w sztuce pt. Zimowa opowieść, reżyserowanej przez Zofię Mrozowską. Następnie, w 1993 roku, wystąpił w Kupcu weneckim, pod kierownictwem Edwarda Argenta.

W Teatrze Dramatycznym w Warszawie Górka także zadebiutował w 1977 roku w przedstawieniu Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale, którego reżyserem był Ludwik René. W roku 1993 dał występ w Kolędzie na cztery głosy, reżyserowanej przez Leona Schillera.

Teatr Współczesny w Warszawie był miejscem wielu jego ról. Rozpoczął swoją współpracę w 1977 roku, występując w Największej świętości, reżyserowanej przez Macieja Englerta. Kolejne lata przyniosły mu jeszcze większą różnorodność ról: w 1978 roku zagrał w Przebudzeniu wiosny, a także w Dziadach kowieńskich. W następnych latach kontynuował swoją działalność artystyczną, pojawiając się w takich produkcjach jak:

• Krawiec (1979, reż: Erwin Axer),
• Tryptyk (1980, reż: Erwin Axer),
• Kobieta (1980, reż: Maciej Englert),
• Smok (1981, reż: Krzysztof Zaleski),
• Pastorałka (1982, reż: Maciej Englert),
• Mahagonny (1982, reż: Krzysztof Zaleski),
• Sen nocy letniej (1983, reż: Maciej Englert),
• Człowiek-Słoń (1983, reż: Marcel Kochańczyk),
• Walka karnawału z postem (1984, reż: Janusz Wiśniewski),
• Niech no tylko zakwitną jabłonie (1984, reż: Krzysztof Zaleski),
• Trzy siostry (1985, reż: Maciej Englert),
• Lorenzaccio (1986, reż: Krzysztof Zaleski),
• Mistrz i Małgorzata (1987, reż: Maciej Englert),
• Dyliżans (1988, reż: Maciej Englert),
• Wieczór Trzech Króli (1991, reż: Maciej Englert),
• Sami porządni ludzie (1992, reż: Kazimierz Kutz),
• Wdowy (1992, reż: Erwin Axer),
• Wizyta starszej pani (1993),
• Miłość na Krymie (1994, reż: Erwin Axer),
• Zimowa opowieść (1995, reż: Maciej Englert),
• Martwe dusze (1995, reż: Maciej Englert),
• Nasze miasto (1998, reż: Maciej Englert),
• Mieszczanin szlachcicem (1999, reż: Maciej Englert),
• Barbarzyńcy. Sceny z miasta powiatowego (2000, reż: Agnieszka Glińska),
• Wniebowstąpienie (2002, reż: Maciej Englert),
• Męczeństwo Piotra Ohey’a (2004, reż: Maciej Englert)

W Teatrze Nowym w Warszawie w 1982 roku zrealizował Operę za trzy grosze, w której reżyserię powierzył Januszowi Nyczakowi. Dalsze lata przyniosły mu nowe wyzwania w Towarzystwie Teatralnym Pod Górkę, gdzie zagrał w Ten drogi Lwów w 1994 roku, a w 1999 roku w Hemar mniej znany pod kierownictwem Tadeusza Wiśniewskiego. W 2007 roku wystąpił w No, i jak tu nie jechać …, reżyserowanym przez Grażynę Matyszkiewicz.

Górka również zagościł w Teatrze Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy z przedstawieniem Czego nie widać w 2004 roku, oraz w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, gdzie w 2008 roku zagrał w Damy i huzary, a w 2010 roku w Colas Breugnon reżyserowanym przez Tadeusza Wiśniewskiego.

Ostatnie lata jego kariery dopełnił występ w Centrum Łowicka w Warszawie w 2009 roku, w sztuce Warszawa moich wspomnień, reżyserowanej przez Barbarę Dobrzyńską. Rolę aktora w różnych teatrach w Polsce można określić jako szeroki wachlarz artystycznych osiągnięć, które nie tylko ukazują jego talent, ale także pasję do teatru.

---

Oceń: Stanisław Górka (aktor)

---